Poza świadomością
7.31
Ślisko-grzeszny poranek
z półtłustym zachwytem
zwiedza pępka okolice
7:47
Rozespane myśli
fantazyjnie wykręcają
pędzące sekundo-godziny.
8:09
Palcem prawej stopy
gładzę dzielnie ukrywane
damsko-męskie sumienie.
8:19
Patrzę za okno
i wzdycham niepewnie
do słodko-kwaśnych pocałunków.
8:29
Z braku odwagi
wiersze zostawiam pod kołdrą
i wychodzę.
Karia
„wiadomości”
z ostatniej chwili:
dzisiejszej nocy
krasomówcze pierdolniki schowane głęboko pod skórą
wyszły na światło dzienne i żerują na niedoszłych poetach
osoby z ciężką depresją powinny zachować spokój
i nie rozstawać się ze swoimi paranojami do końca tygodnia
w dzień
w związku z planowaną zagładą świata
możliwe zakłócenia ludzkich doznań i gwałtowne burze hormonów
najwięcej na południu kraju – zwłaszcza w okolicy Krakowa
w nocy niewielka poprawa
nazajutrz możliwe przejaśnienia
a w niektórych częściach ciała przelotne deszcze i przymrozki
karia
„A jednak”
A jednak
jesteśmy twórcami nowej
nienawiści
Kiedy otwieram moje drzwi
dumnie zamykasz okno
z widokiem na ciemny głaz
jeszcze z kroplą nadziei
w gumowych rękawiczkach
trzymam twoje dłonie
Przeklinam
Przez nasz dom
przeszedł właśnie
potężny huragan
Talerze całują podłogę
lustro turla się w
zimnym przedpokoju
Stoimy przerażeni…
bo czasami
burze się nie kończą
Karia
„No Name” Kraków, 30.08.2007
Popatrz przed siebie
nim świat Cię zobaczy,
nim spotkasz miłość,
która coś znaczy,
nim znajdziesz szczęście,
które Cię wypełni,
nim odkryjesz drogę,
którą dążyć będziesz.
Popatrz przed siebie
tam znajdziesz nadzieje,
która wszystko zmieni…
Sabdzioszek =)
Tekst znajomej. Prosto z serca, otwarcie i bez zadnych zawilosci :)
„Dzięki Tobie”
tam gdzie mieszkam
historia momentami wspomina czasy
kiedy jeszcze nikt o mnie nie wiedział
a Kraków był bardziej drewniany
tam gdzie mieszkam
powoli pękają kamienic ściany
kiedy pod naporem smutnej starości
Kraków chce być bardziej pijany
tam gdzie mieszkam
mieszkam właśnie dzięki Tobie
przechodniu całkiem przypadkowy
w magicznym mieście Krakowie
Karia
xxx
kolejny szary poniedziałek
kręci się wokół bladych kamienic
nabrzmiałych od pijanych turystów
sapiąc i dysząc miejską ulicą
wita Cię magiczne miasto Kraków
cholerny szary poniedziałek
drażni się z moim sumieniem
napuchłym od ciągłych wyborów
sapiąc i dysząc miejską gangreną
umierasz w magicznym mieście – Krakowie
Karia
nibytytul: „bzdurosmieszneklekocenie”
uciekalam juz nie raz i nie dwa
ale przeciez
przed soba nie mozna uciec
wiec oto jestem
wlasnie tutaj
razem z jesiennym porankiem
kolyszac galezie zycia
wierze
ze kiedys w koncu znajde
swoje sumienie
moja wiara siega nieba
gdzie od dawna Boga juz nie ma
a zaklamane slonce
pali moja skore i gniecie obolale zebra
Karia
„miłość”
mówili mi, że miłość to raj
taki raj na ziemi
i dostępny dla wszystkich
nawet grzeszników
uwierzyłam na słowo
i w tydzień później już kochałam
na swoja zgubę i radość innych
szybko straciłam wszystko
wraz z dumą i wiarą
bo miłość to nie ciastko
z kremem i wiśniami
jak mi często wmawiano
ale to walka o przetrwanie
między mną a tobą
Karia
ona
w liściastej przestrzeni
ukryta na gałęzi życia
powoli zamyka oczka
zeschłe korzenie życia łakną
czystej wody
delikatnie
deszczem dotyka snów
kroplą poznaje świat
wiatr czesze jej słowa
na cztery strony świata
słońce składa promyczek
na bladych usteczkach
i ta wiara w owocowym
serduszku
patrzy na wszystko
jagodowymi oczkami
i wciąż czeka na
następne pogody
załamanie…
Karia
11.04.2005 :: 16:35
najpierw
jechałam autobusem
90 i parę kilometrów drzemki
i mętlik drażni usta
potem
noc bezsenna bo samotna
i w oczach tęskność matowa
pijani powietrzem kręcą się w uszach
a za oknem średnio śmieszna pogoda
drwi ze mnie humorzastym niebem
siedzę spokojnie trzy i pół tygodnia
ja Karia ja Karusia
Karia
„poetka sroletka”
takie niezgrabne wpatrzone w
obrazek
co czerwieni się do mnie każdego
poranka
takie maleńkie dzieciątko
bobasek
co trzyma w dłoniach oczy
kochanka
(ja poetka sroletka mistrzyni banału)
trzyma się spódnicy lirycznej
matki
co spada na nie spojrzeniem
prababki
i kręci się szalona karuzela
wydarzeń
na skraju niewinnie zakwitłych
marzeń
(ja poetka sroletka mistrzyni kawału)
Karia
Interpretujcie jak chcecie…
„na czas”
na końcu języka
same rozmowy z szokiem
pocieram mokrymi palcami
sztywną kartkę papieru
wlewam się w atrament
i przeklinam długopisy
na szlaku dwóch liter
chcę zdążyć się rozpisać
jeszcze przed ciemną nocą
wepchnąć oczy między marginesy
pragnę nie więcej nie mniej
jak w sam raz
skręcić liryczną bajkę
i wsunąć do twoich ust
na czas
Karia
brzękiem szkła wyparta cisza
kolejny miecz w twoich żebrach
patrzysz na mnie nagi
i bezsilny
prosisz o krople octu
wykarmiony piersią miasta
wdychasz spaliny spokoju
szukasz mojej dłoni
i wzroku
a usta twoje spękane szeptem
giniesz pomiędzy człowiekiem
spazmem ulic a błogosławieństwem
dławisz się grzechem dnia
i klniesz
na własną zgubę
Karia
Poeta ma prawo tworzyć swój własny świat…
„zakrzyk”
zakrzywione lustra mowy
wykradasz nocą czarnoświętą
przeklętościomierz
na wyprzedaży grzechów
zakupiony ze zniżką
dwudziestoprocentową…
kłaniasz się wysokoczołym
wznosisz się nad białocząstkami
rozsypane myśli twórcze
na podłodze zadywanionej
wessie słodozłodziej
Karia
Najprościej
Najprościej jest napisać
taki wiersz popaprany
w rymach zgubiony
w codzienności schowany
Taki wiersz po prostu
bez początku i końca
wepchnięty miedzy myśli
czyny a słowa
przez konieczność wysnuty
i z konieczności spisany
Taki wiersz z prostym banałem
bez żadnego morału
bez większych nadziei
Karia
napisane tego dnia; bo dlaczego nie
karia rimoz ~^.^~ poems 